Στη συνέχεια των θρακιωτών λογοτεχνών θα μιλήσουμε για τον Μενέλαο Λουντέμη, 1912 – 1977, για τον οποίο ο γραμματολόγος Αλέξης Ζήρας, στην «Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» της Εκδοτικής Αθηνών 1991 σημειώνει: «Αυτοδίδακτος, ο Λουντέμης ανακάλυψε μόνος του τη λογοτεχνία. Στην πρώτη περίοδο της συγγραφικής του σταδιοδρομίας επηρεάστηκε από Ευρωπαίους μυθιστοριογράφους, όπως ο Κνουτ Χάμσουν, ο Ανρί Μπαρμπίς, ο Μαξίμ Γκόρκι και ο Παναΐτ Ιστράτι.
Επιδράσεις από το έργο του Δ. Βουτυρά εντοπίζονται στο πρώτο έργο του, Τα Πλοία δεν άραξαν (συλλογή διηγημάτων), με το οποίο και πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία, το 1938. […] Η στήριξή του στην εμπειρία και στο άμεσα εκφρασμένο βίωμα πολλές φορές οδηγούν σε μια πληθωρικότητα, σε μια έλλειψη αναλογιών, σε ένα υπερβολικά τονισμένο λυρισμό – κυρίως όταν καταφεύγει σε παιδικές αναμνήσεις.
Σε γενικές γραμμές, τα πεζά αλλά και τα ποιήματα του Λουντέμη αναπαριστούν, με ευθύγραμμο, ρεαλιστικό τρόπο, τον κόσμο με τον οποίο επικοινωνεί ιδεολογικά ο συγγραφέας. Ο κατά βάση ηθογραφικός ή συναισθηματικά εξομολογητικός χαρακτήρας τους τα κάνει να πλησιάζουν στα πρότυπα του κοινωνικά προσδιορισμένου ρεαλισμού. Ο υψηλά συγκινημένος ή δραματικός τόνος τους υποβάλλει στον αναγνώστη διαρκώς τη διαμόρφωση της ανθρώπινης ζωής μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
